bir hasta ziyaretinde, yanda yatan başka bir hastanin durumunu görmem ile bıraktığım illet.
adam 55 yaşında. boynunda kirecleme, ayak ve kalp damarlarında tıkanıklık ile birlikte prostat ameliyati olmak için akşamdan hastaneye yatmış. doktoru ile aksam muayenesinde aralarında geçen diyalog;
-iyi akşamlar dayi
-iyi aşamlar dohtor bey öho oho ıı!
-ilaclarini aldın mı? nasıl hissediyorsun kendini?
-canım çok sigara istiyor dohtor bey!
-aman ha aman! bilhassa sigara içme bugün. yarın sabah ameliyata gireceksin. komplikasyon risklerini arttırmaya da geç, masa da kalirsin dayı. kesinlikle icmeyeceksin, anlaştık mı?
- tamam dohtor bey oğlum
doktor odanın kapısından köşeyi döner dönmez hanımına dönerek;
- "benim sigarayı ver hanım. masa da kalırmışşım da, mıy mıy. lan zaten ben bunu icmezsem ölürüm amk doktoru"!...
bana bakarak, '40 yıldır içiyorum. parliament içerim ben. başka hiçbir sigara içemem' diye gülümsedi.
dışarı çıktım ve cebimdeki dolu paketi çöpe attım. tam 2 yıl oldu. hiç içmeden tek bir tane bile.
anladım ki, o adam o gün sigarayı birakabilse bile, değişen hiçbir şey olmayacaktı. çünkü adam bitmişti, ve bunu kabullenmişti.
çok geç olmadan birşeyler yapılmalıydı, ve ben bunu yaptım, başardım, sigarayı bıraktım,15 yıl günde minimum 1 paket ictikten sonra.
2 yil da farkettigim, sigaranın sağlığa ve cebe verdiği zararın disindaki zararlar pek dile getirilmiyor.
bence en büyüğü, azmi yok etmesi ve beyni uyuşturarak, insanları yaşayan birer ölü haline getirmesi.
ne isle meşgul olursak olalım, hangi mesleğe yaparsak yapalım, azim olmadan hepimiz birer hiçiz.
