En iyisi hiçbir beklentinin olmamasi. Ya nasip diye Calisip cabaliyorsun, aman neyse zaten olmaz ben kimim ki diye soruyorsun kendine... Neyse yine de cabalamaya devam ediyorsun, umutlarin bogulmak uzereyken. Yoruluyorsun, moralin dusuyor, yeri geliyor sana destek olan olmadigi için uzuluyorsun. Ah be diye ic geciriyorsun belki de, keske ailede okuyan biri olsaydi anlarlardi beni, nasil bir yoldan gectigimi diyorsun. tam pes edecekken hadi bi' gayret bitir su isi de diyorsun. Bir isi basladiysan bitireceksin, yok oyle armut pis agzima dus demek... sen bu sansa sahip degilsin maalesef. Bu sey seni daha da kamciliyor ve bitiriyorsun. Sonra da ben elimden geleni yaptim gerisi de allah kerim deyip basvuruyorsunnn. 0 beklenti var ama huzur da var, elinden gelenin yapildigina dair. 1 gun geçer 2 gun geçer belki haftalar, aylar... tamam dersin zaten olmayacak diye basvurdum... sonra hic beklemedigin bir anda bir haber alirsin: olmus. Evet derler sen tam aradigimiz seysin. Sonra haberin verdigi muazzam sevinc... sevincle karisik sok hissi adeta adrenalin almis gibi atiyor kalbin... surpriz oluyor hadi canim diyorsun ben kim o is ne? Ama gerçek tam karsinda ve beklenti 0 oldugu için sana da sadece hayirlisi demek dusuyor.
