kalp yüzünden acı çekmekti. korkmaktı öleceğim diye...
geçecekti.
'normal' zaman olsa, vücuttaki tüm erkeklik hormonlarını hissederek yapılacak şekilde yan masanın tanınmayan taş gibi kadına tüm güçle sarılmaktı...
ama 'normal değildi'.
bütün enerjiyi ne harekete, ne nefese, ne de görmeye harcamaktı...
kendinin de duyamayacağı şekilde "gol ulan gool!!!" diye bağırmaktı.
neyin ne olduğunu anlayamamak, bir süre sonra tepkisizleşmekti...
ne sarhoşluk, ne bayılmak ne de ölümdü.
kimin hediyesi olduğu bilinmese de; bir an için her şeyi unutup dünyanın hatta, var olsa da olmasa da, evrenin en tepesinde bulunmaktı...
ve yine ordan bir kaydırak misalı, tarifsiz bir hazla ay ve yıldızların arasından gözü kapalı bir çocuk gibi gerçek dünyana kaymaktı.
