sevinen kisi o baskalarinda kendini buluyorsa ucuncu sahislara atik yemek dusecegi onermedir.
futbolu ben insan icgudusunun bir sekilde disavurumu olarak goruyorum. simdi bir uluslararasi sampiyonada onca milletin renklerini, danslarini, heyecanlarini, uzuntulerini ayri ayri motifler seklinde izlemek kadim roma'dan beri insanlarin hosuna giden bir sey ki collesium'u insa etmisler, grekler ta o zamanlardan olimpiyat duzenelemeye baslamis.
ama yani bazi kafalar milli takimina sevinmeyi o kadar primitive hale soktu ki vulgar bir sekilde(!) "helal olsun" diyorum ancak bu kadar olur. eger futbol baskalarinin basarisina sevinmekse o halde baskasinin yaptigi muzikle duygulanma veya neselenip dans etme, baskasinin yaptigi ekmegi yeme, baskasinin terbiye ettigi eti yeme felan gibi onermeler de arka arkaya gelir ki hic sasmam. sonucta fotbol da bir showbiz olarak meslek dali ve her meslek dalinin da farkli takdir edilme sekilleri oluyor.
ayni zamanda sen nasil dinledigin, alakasiz bir adamin, yeryuzunde ayni zaman ve mekanda bulunmanin imkansiz oldugu bir adamin yazdigi sarkida duygulanip kendini buluyorsan, biz de hali saha'dan kesfedilme tuncay topa vururken kendi mahallemizin hali sahasindan milli takima yolladigimiz bir adami buluyooruz. semih son dakika golu atarken, semt takiminda oynayan herkesin cok sevdigi ve kimsenin bir zarar gormeyecegi bakkalin oglunu buluyoruz. hamit gol atarken gurbetten gelen teyzemizin oglunun oynadigi futbolla gogsumuzun kabarip arkadaslarimiza "iste bu benim akrabam" gururlanmasini buluyoruz vs. vs. naapacaksin bu da biz ayaktakiminin zaaflarindan biri iste(!)
baskalarinin sefilligine uzulmeyen, baskalarinin basarilarina da sevinmeyi bilmez.
