paranoyak gibi her gece o battaniyeye bakarsın uyurken, acaba hareket ediyor mu battaniye diye, hareket görünce şükürler olsun diyorum, yaşlandıkça korku daha da basıyor, ölüm gerçek ama hala içim el vermiyor, paranoyak ötesi bir hal aldım bu konuda, hiçbir şey yapmasın ölmesin orada dursun diye değişik düşünceler geliyor aklıma.
seslendiğimde cevap versin yeter, orada olduğunu bileyim, hep düşünüyorum bir gün anne dediğimde cevap alamaz o buz gibi duvarların soğuk sessizliğini yaşarsam diye..
herhalde baba sevgisi hiç görmediğim için iki kat fazla seviyorum, hep ondan önce ölmeyi düşünüyorum, ama çok üzülür diyorum o da garip geliyor..
bu hisle yaşamanızı istemezdim, inanın akıl kârı değil düşüncesi bile yaralıyor.
