maç sonrası ankara...
galibiyetin dakikasında korna sesleri gelmeye başladı, güzel bayrağımız araba camlarında, ellerimizde ne de güzel dalganıyordu.
kırmmızıı! beyaaz! en büyük! Türkiye sloganları ve çığlıklar birbirine karıştı.
ankara/ bahçelievler
normalde yanyana gelse piyasa yapacak olan arabalar o coşkuyla yalnızca tezavhurat yaptı, cinsiyet ayrımı kalmadı, yalnızca sevinç, coşku ve tüm yüzlerde gülümseme vardı.
türkiye bunu hak etmiş mi, sonrası nasıl olur, kötü mü oynamışız kimsenin umrunda değildi bu. yalnızca türk olma gururu vardı, bir kere daha ders vermiş olmanın coşkusu.
siz bakmayın semihe, o sus işareti bize değildi*
ama en güzel manzara öndeki arabadaydı. damat arabayı kullanıyor, gelin sunrooftan çıkmış bağırıyor, duvağı ile bayrak aynı yöne gidiyor, etrafa gülücükler saçarak el sallıyor.
iyi geldi bu türk insanına, hala bir sürü insan seviyormuş türkiyeyi. son zamanlarda korkmaya başlamıştım.
teşekkürler aslanlar.
kırmızı! beyaz! en büyük! türkiye!!!
