Sürekli yalnızlığın getirdiği kronik bencillik ve bu yalnızlığı sosyal medya üzerinden gidermeye çalışmak. Yalnızlık bir zehir gibi ya da bir uyuşturucu. Bir kez tadını aldığında geri dönemiyorsun. insanların, sadece senin istediğin ve izin verdiğin kadar senin hayatında olabilmelerini seviyorsun. Bir filmde "istanbul bir tanıdığımızın çocuğu gibidir, onu severiz ama ağlamaya başladığında bırakıp gitmek isteriz." diyordu. Ben de insanlar için söylüyorum bunu. Konuşmasını sevdiğimiz insanın susmasına katlanamıyoruz. Yüzünü sevdiğimiz insanın vücudunu beğenmiyoruz. Bir şeyi bütünüyle ve her şeyiyle sevme yetimizi kaybettik, unuttuk bunun varlığını. Bu yüzden sadece kabul edilebilir olanları hayatımıza sokup geri kalanı için acı çekiyoruz. Yeni yüzyılın hastalığı bireyselliktir. Toplumun en büyük düşmanı. Özgürlük getirdiği için tutkunu oluruz ama yalnızlık getirdiği için acı içinde kıvranırız. Sonu olmayan bir döngü.
