gerek doğuştan gelen, gerekse talihsiz ve elim bir kaza sonucu oluşan görme engeline sahip kardeşlerimizin yüzlerinde devamlı gördüğümüz; bir mânâ taşımayan, tebessüm etmekle etmemek arasında sıkışıp kalmış can çekişen gülümsemedir.
arkadaşlar inanın çok düşündüm bu mevzuyu derinlemesine irdeledim, geceleri uykusuz kaldım, kafamı yastığa koyduğumda "neden acaba" diye kendi kendime sordum ama cevabını bulamadım... aranızda muhakkak ki nadiren de olsa görme engelli bir vatandaşımızla sokakta, vapurda, otobüste, dolmuşta karşılaşanınız olmuştur. bununla birlikte televizyonlarda da bazen "onların da gönlünü alalım" maksadıyla birtakım programlarda görme engelli vatandaşlarımızı da araya katarlar ki hani onlar da güya normal bizden biriymiş gibi göstermek için ve dikkat edin bu kardeşlerimizin yüzünde hiç değişmeyen ve anlam veremediğim o gülümseme vardır. ortada bir durum yoktur, zaten olsa bile göremediklerinden ötürü hani komik bir şey olsa görüp gülemezler, espri falan da yapılmamıştır ama ne hikmetse hep gülerler.
acaba görme engelli kardeşlerimiz neden hep güler? hayata karşı bir tavır mıdır bu, yoksa hiç göremeyecekleri güzel yarınları hayal edip mi gülerler?
o değil de ben niye hiç gülemiyorum amk. gözüm görüyor ama suratım hep asık.
