Az önce başıma gelen diyalogtur. taksimden beşiktaşa son araç 24.00 da kalkmaktadır. şahsım bunu bildiğinden ve her hafta aynı hattı Yalova dan gelirken kullandığından taksime gelip durağa ilerler. Durakta bekleyen otobüsü görüp camı tıkladığımda içeriden belli belirsiz sözler duyup şaşırdım. bir daha tıklayıp "kaptan siz gidiyorsunuz değil mi?" diye sorduğumda o muhteşem cevap geldi:
"yok kardeşim 20 dk sonra kalkacağım ben."
bu cevaba rağmen sakin olan şansım yine kibarca :
"Tamam bekleyeyim ben "
diyince şoförün kendisi ve öne oturmuş dalkavuğu gülmeye başladılar. Benim de 2 saatlik sallantılı deniz yolculugumla zayıflayan sabrımin son tanelerini tüketmiş oldular. Haliyle "insan" sıfatından çıkıp saldırgan sıfatıyla "ne yapacaksınız 20 dk dışarıda mi bekleteceksiniz beni ?!" diye sorunca, bam telimin 2. gerilmesine sebep olan o muhteşem cevap gecikmedi.
"iyide akbilim açık degil "
yanıtsa kendisinin cevap verme niteliğini elinden alırcasına ve zafer doluydu :
"kardeşim akbil basmayacağım mı dedim sana?! ben anladım kaptan ver bana beyaz masanin numarasını sen..." dememle, "tamam kardeşim geç otur ya" cevabi ve sakinleşme gecikmedi. Acaba neden insanlıktan anlamamıştı bu gün kaptan? oysa olabildiğine çözüm odakliydim ve kıyafetimde de hiç suriyeli havası yoktu. Sırtımdaki çantam, elimdeki valizim ve yorgun suratimla uzun bir gün geçirdiğimi paylaşıyordum kendisiyle...
