Çok garip bir ruh halindeyim. Ne okula gitmek istiyorum, ne de evde durmak. insanlardan uzaklaştırmaya çabalıyorum, çabaladıkça kendimden uzaklaşıyorum.
Hedefler koyuyorum önüme, hiçbirini de gerçekleştiremiyorum. Bağırmak istiyorum, gücüm yettiğince bağırıyorum ama sesimi ben bile güç duyuyorum. Hissediyorum, içim can çekişiyor. Bense dışımdan hâlâ gülücükler saçıyorum.
Ne bir amaç istiyorum kendime, ne de amaçsız yapabiliyorum.
Özgüven desen darma dağın. Ne ne yapacağımı biliyorum, ne de bir şey yapmak istiyorum. Bok gibi yaşayıp gidiyorum. Ne zamana, hangi güne değin bilmiyorum.
Galiba başımı sert bir taşa çarpmadan akıllanmayacağım. Hoş, aklım başımda olduğu zaman elimde de hiçbir şey kalmamış olacak, biliyorum.
