on üç yıldır ayda en az bir kez yapıyorum. başkalarıyla bir kez dışarı çıkmışsam bir kez de tek kalabilmeliyim. böyle şiirsel bir şey olduğunu da düşünmüyorum. insan sadece yalnızken gerçekten olduğu insan zira.
etrafı izleyerek, mekancıyla laflayarak ya da bir kitap çıkarıp okuyarak mis gibi akıp gidiyor insanın günlük dertleri. ister meyhane, ister şarap evi, ister karaoke bar... şu hayatta kendime verdiğim en büyük hediyedir. gittiğiniz yerlerde müşteri değil misafir sayılır, kimi zaman para bile ödemediğiniz siparişiniz, siz söylemeden tezgaha bırakılır.
