12 yaşlarımdayım.
kuzenim, komşuları olan çocuk ile kavga ediyor. çocuk bununla baş edemeyeceğini öğrenince uzağa gidip olduğu yerden evi taş yağmuruna tutuyor. ben de bundan habersiz amcamlara gidiyorum. köşeyi dönmemle yüzüme salça kutusunun kapağını yemem bir oluyor. nasıl bir acı ama.. bu yaşa geldim hala dönem dönem sızlar.
taş bitince önüne geleni atan çocuk, keskin kapağı atmaktan çekinmeyecek kadar gözü dönmüş. gözümün 3 cm altından başlayan dudak hizasina kadar inen derin bir kesik..
elbette millete 'salça kapağı' demiyorum. kılıç izi diyorum. allah'tan ailem o dönem bilinçli değil. hastaneye götürülmüş olsaydım, dikiş iziyle dolanıyor olurdum. geçti, pek bir şey kaldığı söylenemez. tuhaf olan bakıldığında hiçbir şeyin olmaması, ar ara az da olsa belirginleşmesi.
küçük bir itiraf; görünür olduğu zaman keşke hep kalsa diyorum. izimi seviyorum, yüzüme yakıştığını düşünüyorum.kalmıyor işte.
bunu yapan velet ile hala aynı mahalledeyiz. evli ve çocuklu.
