iyi konuşma zorunluluğu değil, insan olma vasfına yakışır olmak ve her ne olursa olsun, ne yapmış olursa olsun, "yaradılanı hoş gördük, yaradandan ötürü" duruşudur.
Kusursuz insan yoktur ve o kusurlu insan, günahlarıyla, veballeriyle terk-i diyar etmiştir ve söylemler karşısında, kendini savunacak durumda değildir artık...
Samimiyetsiz, yersiz ve gülünç pohpohlamalarla anılması gerçekçi ve dürüst bir yaklaşım olmasa da, nezaket ve manevi duyguları hiçe sayarak, kötü ve nahoş söylemler de bulunmak da bir o kadar itici durur.
Yaşarken yüzüne haykıramadığınız, tavır alamadığınız, alaşağı edemediğiniz insanları, vefatından sonra masaya yatırıp irdelemek beyhude bir eylemdir.
Eleştirmek, olumsuzluklarını nezaketle konuşmak evet lakin nerde duracağınızı bilerek, kantarın topuzunu kaçırmadan...
