şimdi ergen ergen sırıtmayın da bi derdimi anlatayım. olay şu;
toplum baskısı aile baskısı falan değil. artık kendi kapım olsun istiyorum sözlük, akşam evde bekleyenim olsun istiyorum. ne bileyim beraber film izlemek istiyorum. tiyatroya tek kişilik bilet almak istemiyorum. "akşam gelirken ekmek al" mesajı görmek istiyorum telefonumda. ya ona kitap okumak istiyorum...
ama işte asıl mesele şu; otuz yaşımı buldum. ve "o" nu bulamadım. bu saatten sonra bir panikle de ömrümü çürütebilecek bir hata da yapmak istemiyorum. beklesem, vakit geçmeye devam ediyor... ayrıca kimi bekliyorum?
