sevmekten kaynaklanmayandır. sevmesine seversin de bunun öznesi yeni biri olmak zorunda ya işte o insanın canını sıkıyor ve gücünü azaltıyor. birine o kadar meyletmişken ondan vazgeçme düşüncesi o kadar zor ve imkansız geliyor ki bir sonraki aşamada karşına çıkacak ihtimalleri bile düşünmek istemiyorsun. bu çok sevdiğin bir evden ve mahalleden yeni bir yere taşınmaya benziyor. psikolojini baştan başa değiştiriyor. gittiğin yerde ya daha büyük hüsran yaşarsan diye tamamen dibe vurma ihtimaline odaklanmamak da mümkün değil. hayır öncekinden ne hayır ve karşılık gördük ki yenisinden korkalım diye bir şey düşünmüyor da değilim zaman zaman ama insanın içselleştirdiği şeyler vardır. bunu burda birkaç cümleyle anlatmak çok da mümkün değil takdir edersiniz. sözün sonunda hüzünlü gülüşler çıkıyor ya karşına bilirsin işte. bu acıyı terk etmek bile zor geliyor insana. işin bir de yalnızlık boyutu var ki zaten o yalnızlığın derin dehlizlerinden yazıyorum ve burası cidden kimsenin olmadığı sessiz, soğuk ama kısmen de huzurlu bir yer. ben orda ceketimi omzuma alıp düşünüyorum da millet aç, insanlar işsiz, parasız, umutsuz, mutsuz, evsiz, hasta varsın benim de bir sevdiğim ya da sevenim olmasın nolur? hiçbir şey olmaz. ben sadece bu yalnızlığın soğuk dehlizlerinden sigara ateşiyle ısınarak yazsam, üstüne bir şişe şarap alıp parlata parlata içerek unutsam da olur...
