Unutamadığım sözünü annemden duymuştum, kendisinden duymadım.
Babam Hayatta kimseye muhtaç olmamış. Karadenizin hırçın çocuğu. Kimseden borç almaz, her zaman çalışır kendini düze çıkarırdı. Ben babamın bir kere bile gözyaşı döktüğünü görmedim. babamın Annesi ve babası vefat etmişti onda bile ağladığını görmedim . Bir gün annemle konuşuyoruz, " Ya babam hep böyle mi ? tamam gülüyoruz, eğleniyoruz filan da bir adam hiç ağlamaz mı ? " dedim.
Valide durdu önce, bende bir kere gördüm dedi. Merak ettim, anlat, anlat diye kadını çekiştiriyorum. En sonunda dayanamadı anlatmaya başladı. babamın Geceleri üzerimi örttüğüne birkaç kere uyku sersemi denk gelmiştim. Onun dışında babamın ben uyuduktan sonra ne yaptığı hakkında hiçbir fikrim yok. Neyse, gece biz uyurken bize sarılıyormuş, öpüyormuş filan annem de uyarmış çocuk mu onlar eşek kadar oldular daha sarılma öyle demiş.
Babam duraksamış ve üzgün bir şekilde " hanım, benim babam bana bir kere bile sarılmadı. Bırak da çocuklarıma sarılayım, onları esirgeme benden " demiş. Annem " hayatımda konuştuğuma bu kadar pişman olduğum başka zaman yoktur " dedi. Babanı ilk ve son defa orada ağlarken gördüm dedi.
