Eski arabaların o egzoz kokusu, beni 90'ların başına, bir sabah vakti yaşadığım anıma götürür. gökyüzü aydınlanırken, toprağa dökmüş çiğ damlaları annemin terliklerini ıslatmış, babam ısındırmak için arabasına gaz verirken, soğuktan pembeleşmiş yanaklarıma sıcak egzoz gazının vuruşu ve babam giderken benim hep arkasından ağlayışlarım gelir gözlerimin önüne. Niçin o kadar çok ağlardım? Belkide hiç dönmeyecek gibi gidişiydi beni üzen kim bilir... ama hatırladıkça mutlu olurum.
insanların iğrendiği egzoz kokusu beni çoçuluğuma götürür.
Bazen kötü şeyler de içinde, iyi anılar da barındırabiliyor...