bazen sadece kelimelerden ibarettir ve karşısındakine öğüt vermeyi gerektirir zira başka şans bırakmamış bir üçlemedir...
biz neden birbirimizi anlamıyoruz biliyor musun? sen acı çekiyorsun ben ise çok mutluyum! ikimizde büyüğüz yani... ikimizde yaşadığımız anı birbirimizin yaşayabileceğine ihtimal vermiyoruz, inanmıyoruz...
aslına bakarsanda inanmamakta haklıyız... çünkü sen bir aşk acısı daha çekemezdin bende bir daha mutlu olamazdım ama hayat insana her zaman umduğunu vermez onu ihmal etmeyelim diye... ufak bir ihmalle bile bir çocuk gibi küsebilir hayat ama sadece bir çocuk gibi davranır hep...
peki sana bunu anlatayım mı?
şimdi ben yemek yiyeceğim ve sen çektiğin acıyı kelimelerle bana anlatmaya başlayacaksın ben yemekten sonra anlattığın yerden devam edeceğim çektiklerini anlatmaya...
peki ben mutluluğu anlatmaya başlayınca sen devam edebilecek misin?
az daha sabret, çok uzun sürmeyecek bana inan... inan ki daha az acı çek... şu an yaşadığından daha az bir acı!
