Dağılıyor gibiyim.. Önümde boş sayfalar, uzun zamandır şiir yazamıyorum. Aklım parçalanıyor ama kelimeleri oyuncak eden ben, ilk defa kendime tercüme olamıyorum. Oysaki bir girdabın içinde de değilim. Aksine söz verdiğim gibi, güçlüyüm ve tırnaklarımla kazımaya devam ediyorum hayallerimi. Ne oluyor bende bilmiyorum. Yokluğunu ilk defa bu kadar derinden hissediyorum. Neredeyse 4 yıl oldu toprak seni benden alalı. Biliyor musun bugün ilk defa seni son gördüğüm sokağa gitmek istedim. Ayaklarım gidemedi belki ama firari aklım koşar adımdı.. Gidip o son ana dönmek istedim. Ellerini tutup bırakmamak ve saatler sonra o acı haberi almamak istedim. Hani gittiğinden beri koltuk deynekleri elinden alınmış sakat gibi kaldım derdim ya.. Sanki şimdi çok daha fazlası, ifade bile edemiyorum. Sen gittiğinden beri kıranım hatta parçalayanım çok. ihtiyacım var bir an önce rüyalarıma gelmelisin. Hiç bir fanide sendeki deva yok. Güçlendikçe dağılıyor gibiyim. Hatta son zamanlarda gizli gözyaşlarımın en dibindeyim.. Sebepsizce yaşlar dökülür oldu sürekli gülen gözlerimden. Ne olur çok bekletme bir an önce seni görmeliyim. Beni bıraktığın bu dünyayı tahmin edemezsin. Ördüğüm duvarlarım bile yetmiyor artık. Belkide iyi oldu gidişin, ya sende bu insanlara benzeseydin.. Melakem iyi değilim, bir an önce düşlerime gelmelisin...
