hallac-ı mansur diye birini duymamış beyanıdır. Tasavvufta, rab öyle bir sevilir ki bir sen ve bir o kalır. Bunun bir üst kademesi ise kendinden de geçip sadece rabbin varlığını hissetmek yaşamaktır. Senin dilinden çıkan da ondandır masivadan gelen de.
Yanisi çok şeyapma sen kafayı yersin.
