surda kac sene önce hic tanimadigim ismini hatirlamadigim insanlara itiraf ettigim seyleri kendime itiraf edememisim.
söylerken duymamisim, anlatirken inanmamisim.
sebeplerin cogu kendimde sakliymis.
belki bazen sorulari cevapsiz birakmak en iyisi.
cevaplar bu kadar acimasizken.
sorgulamadan kabullenmek kacis olsa da..
ve hic tanimadigi insanlara bu kadar rahat icini dökerken bunu gercek hayatta yapmanin neleri degistirebilecegini düsünenler oluyor mu acaba?
ismini bilmedigimiz insanlara icimizi acarken belki de cok seven deger veren insanlara kendimizi nasil kapattigimizi düsünüyor muyuz acaba?
