sevdiğiniz birinin ölümü'nü de kapsayabilecek bir durum/oluş tanımlaması. bir daha dönmemenin daha kesin bir biçimi de yoktur ölümden başka. ölümsüz (ölüm barındırmayan) ayrılıklar, unutmanın eşiğine dayansa yeter; o "bir gün bir yerde karşıma çıkarsa..." düşünceleri de unutulunca, bir daha geri dönmemek şartı sağlanmış sayılabilir. yoksa kim birini hayatından çıkardıktan sonra geri dönmeyi düşünür ki? geri dönmek midir bunun normali, doğrusu?
insanlar bir yerlere gider gelir ama sevdiğiniz birinin gidişinden bahsedildiğinde gitmekle kastedilenin geri dönmeyecek olmak olduğu belli. sevilen birinin ömür boyu sevilebildiği, bırakılan yerde kaldığı, kalıcı olduğu az raslanır bir durum oysa. aile ayrı şey, etinin bir parçası gibi yaşamaya mecbur bırakıldığını bilirsin, hissedersin.
çevremizdeki kimselerin bir kısmını az ya da çok severiz; sevmek duygusu dile gelmese, akıldan geçmese de alışır, öğürleştirir, benimseriz. ne ki az ya da çok sevilen kimselerin çoğunun geri dönmemek üzere gitmek huyları yoktur. yaşadıkça değişen çevreyle değişen çevrenin değişen insanları öncekilerini gözden uzak bıraktığında gözden uzak tanıdıkların koparmadıkları bir bağ ya da kopan bağı (gerektiğinde, içten geldiğinde) bağlayacak yıkılmamış köprüleri anılarına yaşanmışlıklarına adadıkları bir hatır kalacaktır genelde. gönül ilişkilerini, yakın dostlukları işin içine katmıyorum, katacak olsam, onları ayakta tutmak için verilen emekten söz etmem gerekirdi.
dost kıymeti bilmeyen, vefasız kimseler olur. onlar da az çok sever, sevilir. yollar bir yerde ayrılınca arayıp sormamak bir yana, tüm bağlarını kesip atar, sırra karışırlar. öylelerinin kimseyle bir derdi de olmadan gidişi, kendilerini az ya da çok sevmiş olabilecek, gelecekte onları yanında görmeyi ummuş olabilecek belki birkaç kişiyi düşündürür ancak. geri dönmemek üzere giden kişi olmanın bir çeşiti de budur sanırım.
