Güzel bir film seyrettikten sonra yaşadığım hayata yabancılaşıyorum.
bir insanın tüm insanlığın kaderini değiştirdiği filmler misal. hele de gerçeklerden uyarlama filmlerse günlerce kendime gelemiyorum.
mesela the imitation game enigma filminde, kadın alan Turing e şöyle bir şey diyordu ( aklımda kaldığı kadarıyla) :
sen olmasan belki de olmayacak bir kasabadan geçip yanına geldim.
bu dünyadan öylece göçüp gideceğim, insanlık beni hiç tanımayacak. niye tanısın zaten? en büyük marifetim zıplayarak dolabın en üst rafına erişmek.
öyle olunca hayat pek bi anlamsız geliyor. kendi içimde sessiz sessiz kahroluyorum.
