Milli takımdan başka ortak milli hissi kalmamış ülkelerin tipk sorunudur bu. Ama yaşanılan durum milliyetçilik değildir, topluluk psikolojisidir.
Çünkü aynı fgutbol tafatarları evde, kahvehanede, kafelerde gözlemlendiğinde bir gerçek çıkıyor karşımıza. Her lig maçının başında istiklal marşı okunurken hiç kimse tavla oynamayı bırakmıyor, şamata yapmayı bırakmıyor, öpüşmeyi bırakmıyor... Oysa çalan melodi milleti millet yapan bir marş, kimsenin umrunda değil. Bu insanların milliyetçi olduğunu düşünebilir misiniz. Kesinlikle hayır.
Televizyon başında ve stadtta milyonlarca insan "Türkiye, Türkiye" diye bağırırken yaşanan şey ülkei millet sevgisi falan değildir. Bu en ucuz millet refleksidir, kolaydır ve eğlencelidir. Sorumluluk gerektirmez. Ancak "türkiye türkiye" diye insanların biraraya geldiği tek platform olduğundan milliyetçilik gibi algılanır ve hatta ciddiye alınır.
istiklal marşı okunurken en ufak bir saygı belirtisi göstermeyen insanların kalkıp milliyetçi olduğunu düşünmek, milli maçların milliyetçiliği tetiklediğini düşünmek doğru değildir. Tetiklenen tek şey eğlenceye değişik bir heyecan katmaktır o kadar.
