Bu aralar görme engelli insanlarla çok rastlaşıyoruz. Ve ben her seferinde nankörlüğüme kızıyorum. Her şeyden şikayetçiyken karşındaki insanın mimiklerini görmek bile o kadar mükemmel bi duygu ki şu hayatta; yaşarken kaçırıyoruz bazı noktaları.. bugün yine denk geldim birisiyle ben yoldan hızla geçerken onun değneği ile kontrol ede ede ilerlemesi gerekiyordu. Önüne bi engel çıktı, o an içim cız etti umarım fark eder diye. Neyse ki fark etti de.. Koluna girip nereye gideceksiniz eşlik edeyim demek çok istedim. Yapmadım.. Bunun gibi, içimden delice yapmak istediğim şeyleri yaptığımda insanlık evrimimi tamamlamış olacağım.
