Biri pişşştt dedi. Döndüm baktım, görmedim kimseyi. ilerlerken yine tekerrür etti sesin kendisi.
Pişşştt... pişşştt...
Sağa baktım, sola baktım, döndüm arkaya baktım, gördüğüm yalnızlığımın terkedilmişliği. Aldırış etmeden ilerledim geleceğime. Bir ses, ısrarlı son derece.
Bir pişşştt daha serzenişlerle. Dinlemezsen verecek cezasını adeta debdebesiyle.
Sağlı sollu ilerlemek maksatlı toplu taşıma modellemesi misali, müstehzi bir seyir beklemekte bizi, kendimizin seçkileriyle ve belki de yalın sesiyle şenlenmiş hayatın kafiyesi.
Kâh berikiler var yanında, kâh kendi sesinin yoldaşlığı güdük kalan tarafıyla.
Aldırış etmezsin her telden çıkan uğultucu sesinin kalabalığına. Onun içinde de meyillisin ya ıssız kalmaya. Hayır haksızlık etmiyorum elbette, bazen tercihinin dışında kaldığını kabul ediyorum pekâla. Ama bunca sadeliğin bir anlamı olmalı anlatmaya, açıklamaya.
Bir pişşştt... ve ben döner bakarım; içimin çok sesli korosuna, bir de dışımdan gelen seslenme nidasını eklerim. Bir pişşştt sesi duyarım ve yalnız olduğumu kanıksarım. içimden sesler uydurur, ıssızlığıma kılıfı giydiririm.
