Aşağıya, Gaetano Moroni Sokağına baktı. Arnavut kaldırımları yağmur suları ile yıkanmış, yer yer küçük göletler oluşmuştu. Hemen karşısındaki askeri binanın pencere kenarlarına işlenmiş aslan kafaları ona imrenerek bakıyorlardı. Bu cesareti onlar bile gösteremezlerdi; biliyorlardı. Çok sakindi. En başta kendi ruhu olmak üzere dünyanın kötü bir yer olduğuna dair artık hiçbir şüphesi kalmamıştı ve bunu öğrendiği için mutluydu. Olga'ya son kez baktı ve:
"Nastya'yı çok sevmiştim. Ölüm kadar."
Bir kumar oynamıştı; kaybetmişti ancak o kadar da kaybetmiş sayılmazdı. Boşluktan kendi bıraktı… Artık her yer zifiri karanlıktı.
