Ne zaman kendimi bir köşeye atıp 'ohh şimdi üzüleceğim, kederden gebereceğim, katula katula bağıracağım' yalnızlığımda beni her daim aradın.
Kaç kez sana belli etmemek için gönlümün avazları kahkalara döndü be ne adamsın yaa!
Hasta olmadan önce,
Ayağımı kırmadan önce,
Ayağımı çatlatmadan önce,
Hep ama hep biliyor ya da bilecekmiş gibi aradın, varlığını hissettirdin.
Ben biliyorum sen de Ariel'sin. Bu dünya da esas görevin beni korumak ve kendime getirmek, bastığım yeri görmemi sağlamak, gülüşmelerimizi devam ettirmek.
Sonsuz kardeşliğim ve sevgimle teşekkür ederim. Kalp, kalp, kalp.
Öptüm o mavi gözlerinden.
