Neyi mi özledim.. dertsiz tasasız yaşadığım yıllardaki umursamazlığımı, tayfayla oturup ettiğimiz muhabbetleri, birbirimizle uğraştığımız, birbirimize her defasında 'ablaya anlatmayacağız' diye söz verip, önce kim söyleyecek yarışına girmelerimizi, durum ortaya çıktığında herkesin kıkır kıkır gülmesi bu durumun bir süre ballandıra ballandıra anlatılması.. o yılların tadı hiçbir zaman yaşanmayacak tekrardan. Belkide herkes aynı anda bir araya gelemeyecek.. hayatımdaki en kıymetli hazinem onlar ve ailem, geriye baktıkça daha iyi anlıyorum. Onları çok özledim. Beni ben yapan insanlar. Beni tekrardan büyüten insanlar. Varlıklarına şükür. ALLAH ım sen ne büyüksün. NE kadar çok şükredecek şey var..
