tanıma gelmeden, öncelikle asansordeki gergin bekleyis diye konu biraz incelenmiş, fakat insan psikolojisi bu. abartmıyorum bin çeşit insan var yeryüzünde kimi manyak, kimi deli, kimi ben gibi beybi feys falan cart curt.. ondan kelli kimi gerilir kimi coşar asansörlerde.
gelelim tespitli tanımımıza, işim gereği daha doğrusu iş yerim gereği her sabah akşam asansöre defalarca biniyorum. eğer tek başıma isem genellikle aynaya bakıp saç baş düzeltip, enteresan bakışlar atıyorum kendime, kaslarımı çıkarıyorum, profilden bakıyorum falan.. bir tür delilik bürünüyor bedenime.
eğer yalnız değilsem de insanları gözlemliyorum asansörde. dikkat ettiğim şeylerden biri insanların kasılması. tamamen sessizlik olsun diye nefesimi tutuyorum bi süre sonra asansördeki kişinin nefes alışı da duruyor. bi gün birisini kazayla öldürmekten korkuyorum.
bir de asansörle duvar arasına bakış atma hastalığı var insanlarda yukarı çıkarken yukarıdaki boşluğa, aşağı inerken aşağıdaki boşluğa kitleniyorlar. ne varsa artık o arada? tabi ben de bakıyorum onlarla.
bir de tam kapıdan çıkarken titrek sesle "iyi günler" diyen hatunlar var. hayırdır diyorum içimden. bi mesaj mı veriyor yoksa diye. sonra diyorum medeniyettendir. yadırgamam ondan.
