Ben ölümden sonra hayatın olduguna inanıyorum. Ahirete, ve aslında gidilecek son durağın hedefin orası olduguna. Bir felsefe hocam vardı lisede hiç unutmam şu söylediklerini mantıklı da gelmişti. Insan hep bir telaş içinde sırada beklerken bir an önce sıranın kendisine gelmesini bekler sıkılır, okula başlar bir an önce bitsin ister, okul biter bir an önce iş bulmaliyim diye strese girer... yani hedefe ulaşana kadar hep bir telaş hep sıkıntı. Insanin ahirete gitmeden de dunya da ruhu acı çeker acele eder strese girer; bir an önce sona ulaşayim diye. Insan hayatinda hiç sevdigini kaybetmemis ise ölmek düşüncesj daha da can sıkıcı bence. Sevdiğim herkes yer yüzünde iken ben toprağın altinda çürümeye terk edilmiş bedenimle ruhumu bilmediğim bir sonsuzlukta bulacağım ve tek başıma kimseyi tanimadigim o ahiret denen yerde sevdiklerimi ozleyerek acilarla korkularla tek başıma cigliklar atarak yer yüzüne olan biteni izleyecegim. Cok korkunç... inancm var ve Allah korkusu ahirette olacaklar daha da endişe verici geliyor yalnizligimdan. Mezarimin başında imam duami okuyup cemaatle gittiginde anlamak gerçekten öldüğünü...
