benim kızım 15 temmuz gecesi evimizin tam tepesinde uçan f-16 lar yüzünden panik atak gibi bi hale geldi. çıt çıksa "korktum" deyip bana sarılıyordu. geçen hafta "kızım ben varken hiçbir şeyden korkmana gerek yok, ben burdayım" dedim. dün gece eşim halasındaydı. ben de iş çıkışı yanlarına gittim. orda olduğu saatler boyunca eşimin küçük kuzeni -ismi burak- kızımın resmen peşinde koşturmuş ama ne zaman yüzünü gösterse kızım yaygarayı koparmış. bas bas bağırıp ağlamış. "korktum" diye köşe bucak kaçmış. ben de iş çıkışı gittim. kızım ben geldikten sonra hiç ağlamadı. burağı öptü, oynadı, şarkı söyledi. daha 15 aylık.
kızı olmayan baba oldum demesin. ilk çocuğumuz, tek çocuğumuz. ikinci bu kadar zeki ve güzel olmaz diye yemin ediyorum yapmaya korkuyoruz.
