oturmuş bir bir geçmişi irdeliyorum sanki geleceğe ışık tutacaklar, halbuki ben eskiden de yalnızdım. bugün soruyorum kendime sanki faydası olacak, -neden yalnızım? önemi var mı? bir uçurumun en ucundayım bakıyorum geçmişime hep hata hep hata, hataların getirmiş olduğu yalnızlıklar. ruhumu parçalayarak, öyle kanatıyorlar ki içimi, ruhum bir kuş misali artık. fırsatını kollar gibi benden kaçmak, çırpınıyor hiç durmadan usanmadan. ruhum korkar olmuş yalnızlıktan, yüreğim artık yalnızlıkla yaşamayı öğrenmiş. bugün kendim için bildiğim tek gerçek var, artık ruhumu dinlemiyorum, yüreğimi dinliyorum ve artık korkmuyorum senden yalnızlık... *
