Şiir düştü aklıma. Bu puslu, belirsiz gecenin ardına bir şiir kazımak gerekti. Beyaz boş Bir sayfa belirdi karanlıkların arasından. Sessizlik hakimdi. Geceye karışan dualar gökyüzüne yükselirken bir bebek ağlıyordu Filistin’de. Kahpe zindanlarda yankılanan mahkumların çığlıkları karışmıştı tüm semaya. Ses sese değmişti bir kere. Olacak olan şey olacaktı. Neyse şairin kaderine düşen onu görecekti. Belki aşk belki savaş.
Bilinmez.. Ama yazılı ise o görecekti onu. Tıpkı şairin şiiri gibi. Şiir de aslında bir yerlerde yazılı durur her zaman. Ama bilinmez ki hangi şiir hangi şaire düşecek. Ama Bir eksik vardı sanki. Ağlamak vardı, çığlık vardı. Sahi ağıt neredeydi. Sema 7 göğün ardına mı gizlemişti ? Evet anaların ağıdı eksikti. Ben vardım, en soysuz ses bile vardı bomba seslerinin ardına gizlenmiş terli duvarlar arasından yükselen. Ama ağıt yoktu. Şair geceye bir şiir bırakacaktı. Ancak ağıt yoktu. Ya daha gitmeyecekti ya da gidecek ve hiç dönmeyecekti şair. Gökyüzü çok karanlıktı. Gökün yüzü yoktu epeydir. Ağıtları bulutlara gömeli ne yüzü ne de gözü kalmıştı. Ama şair mehtaba bir şiir bırakacaktı. Etrafta dolaştı durdu. Sabah olacaktı neredeyse. Güneşin kızılı şiiri boyayacaktı tüm acımasızlığıyla. Şehir kızıla boyanmadan önce şiire boyanmalıydı. Önce şehir şiire boyanmalı, sonra şiir şaire. Ve sonra da şafağın mehtabı idam edişine şahit olacaktık hep birlikte. Ağıt bir türlü saklandığı yerden çıkmıyordu. Duyulmuyordu.. Kelimeler hiç bu kadar çaresiz olmamıştı. Sessiz ve susuz bir gecenin sonunda şair bir ses işitti. Anaların ağıdı.. Şiiri bile bastıracak derecede haykırıyorlardı. Şehrin tüm sokakları bu ses ile dolmuştu. Ağlayan bebeler bile ağlayamaz olmuştu. Şair şiiri bırakacak bir yer bulamamıştı. Ağıt tüm hüznü ile her yeri adım adım sarmıştı. Şair kalemini kırdı ve gecenin sonunda geride acılar bırakarak gitti. Aşk değil savaş düşmüştü bahtına. Geceye bir şiir bırakamayan şair ağıda eşlik ediyordu. Ve şöyle mırıldanarak şehri terk edecekti : “ama siz bu ülkenin askerlerisiniz”
