Boş boş dışarı çıktım.Ne yapacağımı,ne yapmam gerektiği hakkında en ufak bir fikrim yokken.
Sevdiğim insanlar yolumu kesti.içlerinden birkaçının da kafası bozuktu,belliydi.
Geldik işte.
Az ileride dertleşiyorlar.derdim var diyemedim.
Daldım zifiri karanlığa,kulaç attı fikirlerim bu basık havada.
Şimdi ateşe bakıyorum da,mutluluk veriyor.
Yarıp gidiyor karanlığı.sonsuz ucu bucağı olmayan güce karşı umursuzca var oluyor,tüm zorluklara rağmen.
Hayat zorluklarla dolu değil mi?
Belki de hepimiz mutsuzuz.
Acaba dedim kendime.mutsuzluğum bu anlarımda mutlu olduğumu bilmememden mi kaynaklanıyor.
Mutsuz değilim,mutluda değilim.
Bakıyorum ateşe taparcasına.uzatıyorum elimi ateşe.Uzatıyorum da elimi,yanan elim mi yüreğim mi anlayamıyorum.
Ne fark eder ki yanıyorum işte.Geldim 23 e pişiyorum diyorum kendime.
Pişmanlığım yok hiçbir hatam için.
Vicdanım rahat her eylemim için.
Hatalarımla ben oluyor,vicdanım ile var olmaya devam ediyorum.
Üşümeye başladım sözlük.şimdilik gidiyorum.
Gidiyorum dediğime bakmayın.Her defasında aynı yere çıkıyorum.
Aynı yere çıkınca görüşürüz sözlük.
