küçücük olurdun mayıs akşamlarının kızıl güneşinde
şarkı söylerdi sensiz anılarım uğul uğul.
güzlerinin gecesine günün ilk yıldızı düşünce titrerdin...
üşürdün biraz...
yüzün gülerdi oysa
sen, şarkı söylerdin...
ara sıra saçların bile aşka gelip dans ederdi sesinle,
dudaklarını kıskanırdım o an.
sayende sevmiştim ıslak çimenlerin kokusunu...
derinlerden gelen canlı bir trendi içimi yakan,
dumanı tüttükçe zehirleyen.
boğazımın ilk istasyonunda durup, bütün seslerimi alır giderdi.
seni ne kadar isterdim yalnızlığımın kaldırımlarında otururken o zamanlar,
sigaramı senin yerine koymak istemezdim,
içtikçe yüzüm gülmezdi o zaman belki, sen kızmazdın içinden zıkkım iç diye.
oysa nerden bilirdim bir gün zıkkımımın, belamın sen olacağını?
bilseydim, belki bırakırdım seni.
bir anda olmasa bile, azalta azalta.
gideceğini bilseydim, bırakırdım.
artık hiç dönmeyecekmişsin gibi geliyor,
çünkü geliyor bir bir bütün kuruntular...
eski ayrılıklar, bitmeyen savaşlar...
bir de gözlerin geliyor karanlıklarınla beraber.
onlarsız bir gece düşünemezken hızır gibi yetişiyorlar.
ara sıra vakti olursa kokun da geliyor gözlerinle beraber.
ama ikisi bir olup beni pek bi ağlatıyorlar.
gelmesine geliyorlar, sağolsunlar da, bir tek "sen" gelmiyor,
ve hiç dönmeyecekmişsin gibi geliyor...
