Hadi yaz dedi tam ben patlamak üzereyken sıkıntıdan. Dönüp baktım bir kez. Ne yazayım diye sormak gelmedi içimden. Ne istediğini bilmeden aldım elime kağıt kalemi. Konuşmak geçmedi içimden. Bir süre boş sayfayı izledim. Gelmedi aklıma bir şey. Havalı görünmek için gözlerimi kapayıp sanki düşünüyormuşum gibi kaşlarımı çattım. Yine bir şey gelmedi. Bağlantısı olmayan kelimeler görüyordum zihnimde. Yorgunluk, yaprak, tat, şükür, sabır, tasfir, karamel, karanlık, karadoğan, karalama... Yazacak anlamlı ve etkileyici bir cümle bulmaya çalıştım. "insanız affet" yazdım. Pek anlamlı olmamıştı aslında ama insandık sonuçta. Bir de affetsindi. Hayatın sırrını çözmüş gibi yazıya bakarken elimi tuttu. Teşekkür ve teveccüh dolu bir tebessümle karşılık verdim. Kağıdı katlayıp çantasına attıktan sonra bir kez daha elimi tuttu. Bu sefer gülmek gelmedi içimden. Patlamaya daha yatkın hissettim kendimi yine.
