ödevleri yaptıktan sonra bahçeye çıkmak için can atmak, ip atlamak, eti puf alıp yumuşak kısımlarını yedikten sonra sert bisküvisini anneye vermek, taso manyağı olmak, edi büdü, kurabiye canavarı, minik kuş gibi tiplerin olduğu bir mahallede yaşamayı istemek, 23 nisanda elde bayrakla hava yağmurlu da olsa bayrama gitmek, ramazan da iftar saatini camdan cami ışığını görerek açmak, okul dönüşünde cips dondurma manyağı olmak, çılgın bediş, mükü hayranı olmak, hafta sonunda sırayla banyo yapmak, kış gecelerinde sulu portakal yemek kabuklarını sobada yakmak, bizimkiler, ferhunde hanımlar izlemek, zorla 9 da yatağa girmek, sakızdan çıkan dövmeleri yatağa dolaba yapıştırmak anneden azarı yemek, bütün bunlar gerçekten güzel çocukluk günleridir. asla geri gelmeyecek.
