izlediği korku filmleri sebebiyle çocuğu artık bir korku öğesi olarak gören kişidir. ileride onlardan biri olmam muhtemeldir.
misal düşünün bir kız çoçuğunuz oluyor, önceleri beyaz gecelik giyip koridorda falan dolaşıyor, saçlar uzun suratına düşmüş, bir uyanıyorsunuz başucunuzda durmuş size bakıyor, "noldu kızım" diyorsunuz, "odamda ki amca hiç susmuyor, uyuyamadım" diyor, ne amcası bu, ne oluyor diye düşünürken, kızınız odada bir yere dik dik bakmaya başlıyor, "bak buraya da geldi" diyor, bakıyorsunuz bir şey yok, e napacaksınız o noktada. hayır tüm bu olaylara da gerek yok sessiz bir evde bir çocuk "fidanlar ağaca, ağaçlar ormana" adlı saykodelik çocuk şarkısını söylese bile ben gerilirim, rahatsız olurum. e şimdi nasıl çocuk yapacaksın, ya sakallı doğarsa, ya tavanda yürürse, ya garip garip konuşur, kendi kendine gece odasında oturup çocuk şarkıları söylerse. iyi düşünmek lazım çocuk yapmadan önce, 3 tane falan yapın diyorlar ya, ne o öyle korku parkı gibi.
oyuncak almak bile dert, bebek alsan gözünden kan akar, top alsan yavaş zıplar, entry girerken bile korktum.
