bu sefer biraz uzun kaldım, kusura bakma ama seneye evleneceksin belki de bu kadar uzun süreli yanında son kalışım olacağı için kaldım. zaten benim de artık fazla tatil şansım olmayacak. üstelik nişanlınla da empati kuruyorum. ben hala bi yabancıyım onun için. ama inanıyorum ilerde iyi anlaşırız çünkü preciousla da böyle olmuştu abi, iki sene sadece koridordan geçerken selamlaşıp son iki seneye bilmem kaç sene sığdırdık. şimdiyi biliyorsun zaten, sanırım o hayatım boyunca varlığını koruyacak bir ikinci kardeşim olacak. umarım üniden sonra seninle ve onunla aynı şehirde yaşarım. bu şimdilik izmir gibi duruyor. elimden gelenin en iyisini yapıcam gelebilmek için. nişanlınla* da sandığından çok daha fazla benziyoruz. bilmiyorum ben çok fazla ortak nokta görüyorum.
yaa bak büyüdük işte, normal şartlar altında olsaydım son senemdi bu. önceki nicki biliyormuşsun bunu biliyor musun bilmiyorum ama çaktırma olur mu? bazen çok sıkılıyorum, bunalıyorum buraya döküyorum içimi. bak sana da yazıyorum bazen. kimseye kim olduğumu hatta çoğu zaman yaşadığım şehri bile söylemiyorum. endişelenme. sana bazen çok kızıyorum ama biliyorum annemden babamdan çok koruyorsun, anlıyorsun beni. teşekkür ederim.
keşke azıcık daha erken doğsaydım da şu düğün meselesi biraz daha rahat geçseydi sizin için. en iyisi olsaydı herşey. eğer hala varsa o uygulama part time çalışıcam hastanede. biliyorum benim verdiğim parayı almazsın ama al.* hayatımda hiç olmadığı kadar harçlığım var ve harcayacak arkadaşım yok. yatıyor öyle birikiyor. çalışırsam eğer onlar da birikecek. üç beş ne çıkarsa artık sene sonuna.
okuldan nefret ediyorum. hala... hastane umarım daha güzel olur. belki başka bir yere gitseydim de sevmeyecektim bilmiyorum. uyum sağlayamıyorum, sağlamak istemiyorum daha doğrusu. keşke görünmez olabilsem. pediatrici olucam, yetişkin insanlar çok zor. normal hayatta bile çok zor. mezun olup da tek başıma kalınca napacağımı bilmiyorum. nasıl idare edicem? napıcam? nasıl yapıcam? yaşayamıyorum ben. beceremiyorum, olmuyor. eğer o zaman da yani tek başıma kaldığımda da böyle düşünüyor olursam intihar edicem. o yüzden evlenme falan da yok. onu da istemiyorum. üç beş arkadaşım olsun yeter. dedin ya "mirasımı senin çocuklarına bırakıcam" deyince "hayır, kendi çocuklarına bırakacaksın." diye. olmayacak öyle bir şey. bende normal olmayan bi şey var. kafamın içinde. çıkacak gibi durmuyor. aynı şey ilkokulda da vardı. gece uyurken boğazıma sarılan beni ağlatan şey de buydu. bi kere ağlayıp "neden ağlıyosun gerizekalı!" dediğinde "sebebi yok içimden geliyor. "dediğimde de o şey vardı. sebebi olmadan böyle olması asıl sebep. düzeldiğimi hissedene kadar tek başımayım. bazen çabalıyorum bazı şeyler için ama durduruyorum sonra kendimi. istek kaçıyor. tek başıma kalmak istiyorum. bak şu evden bugün su almak dışında ve sen kırılma diye dışarı çıktıklarımız dışında çıkmadım. bi hafta oldu. mutlu hissediyorum. deşarj oluyorum. insanlar iyi değil. bazen diyorum şerefsizin birini öldüreyim tıksınlar hücreye. orası da konforlu olmaz ama. burası daha güzel.
