bak bir şey anlatayım, hele şöyle bi oturun bakayım.
geçen hafta kuzenimle birlikte sigara almaya gittik, abimler kafeye geçip oturdular. hava hafif yağmurlu, kafe orta karar dolu, bir o kadar sessizdi. rüzgar ve ince yağmur taneleri vücuda çarpıp gidiyordu. tam o sırada ayakta çalışan emekçi arkadaşın bir sandalye getirmesini beklerken deniz tarafındaki masada oturmuş 3 insan gördüm. kızın birine uzun uzun baktım. hatta bayağı bir baktım. sonra onun karşısında oturan kıza baktım. kızların ikisi de çok tanıdık geliyordu. tam o an yüzüne uzun uzun baktığım kız bana döndü ve baktı. göz göze geldik. lord voldemort'u gören harry potter misali kalbime bir ağrı girdi. ben ağrının ne olduğu hakkında içten içe kendimle düşünedururken kız birden kalktı ve gitti. ve kim olduğunu o an anladım. "itiraf" başlığına uzun uzadıya yazdığım ve 2 sene önce ayrıldığım sevgilimdi.
demek ki dostlar ciddi anlamda görmeyince insan bir şeyleri unutuyor veya bellek çalışmayı durduruyor.
