Zaman, uçsuz bucaksız derinlikteki gözleriyle
Süzerken varoluşun demini,
Geriye kalan şeyin adıdır insan.
Ve insan,
Kaygıdan tezahür eden,
Yüksekçe karlı bir tepeden
Yuvarlanan kar topudur.
Umut! Kendi kendine konuşan,
Bir adamın belâgatıdır.
Sükut! Susmak değil,
Sağır etmektir tüm kulakları.
Kaygı! Düşünmekten daha varlıkçadır.
Ve...
Ve var olmak:
Öznesi varolan olmayan
Bir yüklemdir.
