hayatım boyunca beni en çok korkutmuş olan olaydır. her saniyesini uyanık iken yaşamış olmak daha mı iyi daha mı kötü oldu üstünden geçen 17 sene boyunca hala karar veremedim..
o zamanlar yeni reşit olduk olacağız oluyoruz evreleri. gece yarılarına kadar sokaklarda takılıyoruz arkadaşlar ile o gecede tam 3 de eve girdim. belki 2-3 dakika vardı 3 olmasına tam emin değilim üzerimi değiştirmek isterken vurdu alttan alttan. istanbul merkez üssü olmamasına rağmen hayatım boyunca oturduğum evin / apartmanın bir ileri bir geri gidip gidip gelmesini 45 saniye boyunca izledim. sokaklara kaçan ve camlarından çığlık atan bağıran insanlara bakıyordum sakince. sakinim çünkü ne olduğunu gerçekten bilmiyordum belki suratımda aptal biri sırıtış bile vardı.. sokağın köşesinden hemen az aşağıda çöken eski evin toz bulutu gelince biraz uyandım mevzuya tabi kırılan apartman camları ve o korkunç sesler. depremden hemen önce gelen inanılmaz bir toprak kokusu hala burnumda zaten. havanın biraz aydınlanır gibi olması mesela. o kadar çabuk gerçekleşti ki bunlar saniyeler içerisinde başladı ve bitmek bilmedi..
o zamanlar staj yapıyordum şu anda çalıştığım sektörde. igdaş bizi avcılar bölgesine yolladı hemen akabinde oraya gidince anlamaya başladım durumun ne kadar vahim olduğunu.. duvarlarda kafamın girebileceği kadar büyük yarıklar olmuştu çöken bir çok bina vardı istanbulda düşün. sonra merkez üssüne gittik gönüllü olarak hayatımda gördüğüm en acı veren görüntüler olarak gözlerim tamamen kapanana kadar asla unutmayacağım..
rabbim bir daha yaşatmasın. yaşayacağız biliyorum ancak en azından bir parçada olsa akıllanmış olmamız biraz da olsa umut veriyor..
