Arkadaşlarıma yanımda iyi hissetmeleri için gereğinden fazla taviz veriyorum. Yalnızlık korkum yüzünden mi yoksa sevgimin çokluğundan mı halen anlayamadım ancak bu beni mutlu ettiği kadar canımı da yakıyor. Her iyiliği, hatta hizmeti yaptığım halde olumsuz cevaplar almak ve hatta bazen dalga geçilmesi beni o kadar üzüyor ki.
Onlara muhtaç değilim. Hatta belki de onlar bana muhtaç ama bu zaafımı bir tarafa koyamıyorum işte. Bu yüzden de arkadaşlarımı seçerken aşırı mı aşırı dikkatli davranmaya çalışıyorum.
Bu zaafımı aşıp biraz keşke biraz da bencil olabilsem diyorum bu hayatta. Yanımdaki insanları kullansam, elde edemediklerimi karalasam dalga geçsem, elde edebilmek istediğim şeyler için her türlü pis yola başvurabilsem nasıl olurdu acaba.
