Sevgili? Hiç olmadi ki. Arkadaş? Hepsi kendi aleminde kimsenin umrunda değilim. Aile? Onu hepten boşver. E geriye ne kaldi? Kuşlar kurtlar böcekler çiçekler mi...
Telefonumu kapatsam bir ay açmasam kimsenin ruhu duymaz öyle bir yalnızlık işte. Etrafimdaki uç beş insana sahte gülücükler atmaktan yoruldum artik. Gizlenmekten, saklanmaktan yoruldum. En son ne zaman ne için heycanlandim hatirlamiyorum. En son kimi sevdim. En son biri beni ne zaman sevmişti. En son ne zaman birinin gerçekten de umrunda olmuştum?... Unuttum böyle hisleri. Her şeyi unutmaya başladim. Tutunabileceğim kimsem yok ki. Bir gün gelecek yaşamayi da unutacağim.. O gün için en büyük korkumsa hala dünyanın skinde olmayacak olmam...
