bilenler bilir. önce 1999 depremi, anayasa kitapçığı ve akabinde 2000 ve 2001 krizleri.
ev, araba, yazlık, kışlık, para iş güç sermaye ne varsa gitmiş. evdeki eşyalar alacaklılar tarafından alınıyor. buzdolabını bir alacaklı, çamaşır makinesini diğer alacaklı, televizyon ve süpürgeyi diğer alacaklılar alarak sözde paralarını kurtarmaya çalışıyorlar. tabii herkes kendi canının derdinde. tabii bunlar 9 sene sürecek açlık, sefalet ve bilimum yoksulluğun başlangıcıydı da konu o değil. 1999 benim orta okula başlayacağım seneydi. bilirsiniz galatasaray lisesine kura ile öğrenci alınırdı. eğitim ortaokuldan başlardı. 1999 yılında 50₺ idi başvuru ücreti. babamın " hazırlan, seni galatasaray lisesine yazdıracağız. " demesi hala dün gibi gözümün önündedir, sesi ise lisenin her önünden geçtiğimde kulaklarımda çınlar acı acı. milyonlarca kez yanından geçtim, önünde fotoğraf çektirdim (ergenlik zamanlarımızdı taksimde heyecanlı heyecanlı fotoğraf çektirirdik.) ama göğsümün ortasında yanan ateşi söndürmeye yetmedi. yetmeyecek de. hayatımda hiçbir insanı kıskanmadım o lisede öğrenim gören adamı kıskandığım kadar. hala uktedir hala bi burukluktur. En acısı ise gittiğim lisedir. tamam ortaokulda pek parlak bir öğrenci değildim ama kötü de değildim. gittiğim lise hayatımı siken lisedir. günlerce beddua ettiğim lisedir. gitmek istemediğim ağlayarak gün geçirdiğim okulumsu ahırdır. siz siz olun lise'yi evladınıza çok iyi seçtirin.
Benim içimde ah olarak kaldı galatasaray ama allah nasip ederse evladımı oraya yazdırıcam.
öğrenci olarak giremedim; ama veli olarak giricem allahın izni ile
