Sanırım bebeklik dönemim. Ya da ilkokul yıllarım diye düşünüyorum. Hep sınıf birincisi, hep sevimli sempatik bulunan kişiydim. Tatlı konuşmam ve gülümsemem ile ilgi odağıydım. Aşk denen o berbat duygu hayatımda yoktu ve saf olduğum için kötülüklerin de olmadığını düşünürdüm.
Çok da değiştiğimi düşünmüyorum açıkçası. Ama şimdi bu özelliklerimin şapşallık olarak düşünülmesi gerçekten canımı yakıyor.
