sinirliyim, öfkeliyim, nefret doluyum. insanların yaptıklarına sinirleniyorum çabuk ve çok tepki gösteriyorum fazlaca ama bunu hak ettiklerinde, tabi ki bunu düşünebiliyorum. düşünmeme mantığıma engel olmuyor. sinirleniyorum kalp kırmak istemiyorum konuşmuyorum bunu yapamam dışarı vurmaya başlarsam bu gittikçe artabilir ya da parçalayabilir. konuşmamayı tercih ediyorum içimde yaşamayı, içimde kavgamı edip yaşıyorum. ve gittikçe kendime kızmaya başlıyorum kendimden nefret ediyorum bu düştüğüm durumdan kendimi suçlu buluyorum kendime olan nefretim artıyor ve kendimi affedemiyorum. bu beni yoruyor bitkin oluyorum ve hevesim kaçıyor uzaklaşıyorum ve yalnız kalmayı kabulleniyorum. etrafımda insanlar olsa bile..
