içim parçalanıyor. günlerdir ne uyku var ne de sessizlik. aslında sessizlik daha doğrusu kimsesizlik sürekli var. belki de sorun bu. mutluluk kaynağımı ara ki bulasın ve ne yazık ki ben mutlulukla çalışacak kadar zavallı bir makineyim. kafamdaki gürültüler susmuyor, susturamıyorum günlerdir. ilk başta olduğu gibi ve bu beni kahrediyor.
biliyorum gidebilecek bir yerim sığınacak bir kimsem yok. her türlü derdimizi paylaşıp çözüm bulduğumuz dostum ara ki bulasın. istemesem bile gitmek, terketmek sanırım birkaç ay sonra yapacağım şey bu. kalmam için ne kaldı ki elimde?
