kokusu üstüme sindi diye sabaha kadar tişörtümü burnuma dayayıp öyle uyuduğunu bilirim. öyle bi koku işte, cennetten çıkma; ciğerine çektiğinde insanı sarhoş eden cinsten.
157 gün sonra gelen edit:
yine aynı başladığım yerde size uykularımı kaçıran kokuyu tanımlamaya geldim. yeryüzünde everestin zirvesi neyse benim literatürümde kokusu da odur o'nun. 54 gündür içime çekemediğim, hasret kaldığım, unuttuğumu sandığım ancak günlerdir kafamı yastığıma her koyuşumda burnuma gelen, uykularımı kaçıran o efsunlu koku. başka kokulara daldığımı düşündüğüm her seferinde ciğerlerime dolup nefesimi kesen koku. benim kendimi azlettiğim ama beni bir türlü azletmeyen bir koku. hiçbir zaman benim olmayan, sarılıp uyuduğumuzda bile yüreği başkası için atmış, gözlerimi kör kulaklarımı sağır eden, sevdiğim adamın kokusu. yeryüzündeki tüm insanları ve onların tüm özlemlerini toplasanız dahi yanına yaklaşamayacağınız işte o koku, o adamın kokusu. artık buralarda olmayan bir adamın kokusu.
